Obudowa Berlińska
Obudowa Berlińska jako tymczasowa konstrukcja oporowa
Pełni funkcję obudowy głębokiego wykopu i ma za zadanie przeniesienie obciążenia w postaci parcia gruntu i naziomu. Podstawowym elementem konstrukcyjnym obudowy berlińskiej są pale z profili dwuteowych w rozstawie zazwyczaj nieprzekraczającym 2,50 m.
Profile pogrąża się w grunt metodą wibracyjną wibromłotem o dużej częstotliwości, zmiennej mimośrodowości i regulowanej amplitudzie drgań z zerową amplitudą rozruchu, brakiem rezonansu i niebezpiecznej strefy silnych wstrząsów lub osadza w otworach wykonanych w technologii CFA lub VDW, wypełnionych betonem, zawiesiną lub gruntonem.
Parametry pracy wibromłota zostaną ustalone w trakcie wbijania próbnego i w razie potrzeby na bieżąco korygowane w trakcie wykonywania ściany (wartość amplitudy i częstość drgań). Parametry zostaną dobrane tak, aby ograniczyć zasięg strefy oddziaływania sprzętu co pozwoli na zminimalizowanie niekorzystnych wpływów dynamicznych oddziaływujących na obiekty sąsiednie.
Obudowa berlińska może pracować jako konstrukcja wspornikowa lub być wsparta rozporami, kotwami lub mikropalami kotwiącymi.
W przypadku wystąpienia warunków gruntowych uniemożliwiających pogrążenie pali na projektowaną rzędną lub w razie konieczności zmniejszenia drgań przenoszonych przez podłoże dopuszcza się modyfikację gruntu poprzez rozwiercanie świdrem ciągłym bez wyciągania urobku.
Obudowa Berlińska
Wypełnienie między palami stanowi opinka z drewnianych bali. Wykop należy głębić etapami, na głębokość dostosowaną do rodzaju gruntu i takimi pasami zakładać opinkę. Opinkę drewnianą należy zakładać w gruncie nienawodnionym.
W przypadku obudowy berlińskiej kombinowanej, zamiast opinki drewnianej mogą zostać zastosowane grodzice stalowe, co ma na celu minimalizację ryzyka naruszania gruntu znajdującego się za obudową. Przy pogrążaniu profili obudowy kombinowanej należy zachować szczególną ostrożność oraz precyzyjnie dotrzymywać rozstawu pali, ponieważ jest on ściśle związany z szerokością grodzicy.